Μια περφόρμανς - διάλεξη με αφορμή την ταινία (που δεν μπόρεσε να γίνει ακόμη) και το υλικό που έχει μαζευτεί για τον Ηλία Παπαδημητρακόπουλο, τον σπουδαίο μινιμαλιστή διηγηματογράφο, που ζει σε ένα αγρόκτημα στην Πάρο.  

 

Οι ιστορίες που προέκυψαν από την έρευνα για την ελληνική συμμετοχή στη Διεθνή Έκθεση του Σαν Φρανσίσκο το 1915 με αφορμή το βραβείο για το χρυσό μετάλλιο του αγροτικού συνεταιρισμού Μάρπησσας για τα φύλλα καπνού που κρέμεται στο κτίριο της Κοινότητας.   

 

Αφαλοί δικέφαλοι, καρεγλάκια και τάματα που αριστοτεχνικά συνέλεξε και κατέγραψε ο λαογράφος Ζαχαρίας Στέλλας στο βιβλίο του "Πάρος, Ζουγραφιές Ατσούμπαλες" (1975) ξαναβρίσκουν τη θέση στο χωριό μέσα από την ζωντανή επεξεργασία τριών κεφαλαίων του βιβλίου στον υπαίθριο χώρο. 

 

Η βίντεο-συναρμολόγηση μιας κυκλικής αφήγησης γύρω από τις παλιότερες και τις πιο σύγχρονες μεταναστευτικές πορείες των μελών δύο οικογενειών στην Ελλάδα και στην Τουρκία που σημαδεύτηκαν από τη βεντέτα ενός απαγορευμένου γάμου, μέσω σύγχρονων καταγραφών, ιστορικών ντοκουμέντων και μαρτυριών -προσωπικών και συλλογικών.

 

Ένα «σωσίβιο» από φελιζόλ και πλαστικά μπουκάλια με νερό σε μια αφήγηση για το ταξίδι ως μια προσωπική αναζήτηση στον “άπειρο” χώρο με έντονη όμως αναφορά στη θάλασσα, η οποία προσπαθεί να προσεγγίσει αφαιρετικά μια κατάσταση ανάγκης και, μέσα από το παιχνίδι της ισορροπίας των υλικών, να κάνει ένα σχόλιο ως προς την αίσθηση του προσανατολισμού.

 

Πώς συνδέονται οι ιστορίες αυτές; Πως συναντιούνται με τη θεματική του ταξιδιού που διατρέχει φέτος τις Διαδρομές στη Μάρπησσα; Άτσούμπαλα. Και οργανικά.  Η διαρκής ανησυχία για το πώς ξαναβλέπουμε την παράδοση, το πώς και γιατί επεξεργαζόμαστε εννοιολογικά τα ενθύμια του παρελθόντος, το ενδιαφέρον για το σημείο όπου το προσωπικό γίνεται συλλογικό και το αντίστροφο, καλοκαιρινά αναγνώσματα, συζητήσεις και τυχαίες συναντήσεις, παλιές αναμνήσεις ως θεατής του φεστιβάλ, ταξίδια από την Πάρο ως την Πράγα το Βερολίνο την Τουρκία και τον Σαν Φρανσίσκο, αποδομημένα σύμβολα του παρελθόντος, μετακινήσεις που επαναλαμβάνονται και αποκτούν μια νέα φόρτιση μες στις τρέχουσες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, διαπλέκονται σε μια πρόταση για μια καλοκαιρινή έκθεση σε ένα χωριό της Πάρου που για ένα τριήμερο ζει το δικό του πανηγύρι.