Πώς αλήθεια διαμορφώνονται οι σύγχρονοι νεοφιλελεύθεροι μύθοι για την ανάπτυξη και τον τουρισμό; Ποιες οι προσφιλείς μεταφορές μας για να περιγράψουμε τις φαντασιώσεις μας για τους τόπους μας, για το πως θα θέλαμε να είμαστε, ή πως δεν θα έπρεπε να γίνουμε, αν είμαστε δημόσια πρόσωπα, πολιτικοί και μιλούσαμε δημόσια;

 

Με βάση μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο για τις χρήσεις και καταχρήσεις ως προς τις τουριστικές φαντασιώσεις του Μονακό, ο Δήμαρχoς Μυκόνου Κ. Κουκάς και ο Αντιδήμαρχος Μ. Ατζαμόγλου, ο Δήμαρχος Βόλου Αχ. Μπέος, ο Υπουργός Εξωτερικών Δ. Μάρδας, αλλά και Αυστραλοί επενδυτές στην Ιθάκη, μόνο στο πριγκιπάτο αναγνωρίζουν το τουριστικό είδωλο του τόπου τους! Και βέβαια σε συγκεκριμένες όψεις παραβλέποντας άλλες και κυρίως αποσιωπώντας τις πιο επικίνδυνες και κατακριτέες.

 

Το Μονακό ως μεταφορά από Μυκονιάτες αυτοδιοικητικούς για τη μελλοντική τουριστική ταυτότητα της Μυκόνου, έφτασε να πάρει ανεκδοτολογικές διαστάσεις στη τοπική κοινωνία και να αφυπνίσει το σκωπτικό χιούμορ πολλών Μυκονιατών. Έφτασε μάλιστα να σχολιαστεί περισσότερο απ’ ο,τιδήποτε άλλο τελευταία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ξεπερνώντας σε έκταση και σημασία ακόμη και την ίδια τη χρήση της μεταφοράς!

 

Ωστόσο το «Μονακό» δεν είναι μόνο σχήμα λόγου! Αφορά πολλές πραγματικότητες που δίνουν νόημα σε όποιον το χρησιμοποιεί για να σκεφτεί αναλογικά και συγκριτικά τους τόπους:

-Το Μονακό είναι μια νησίδα υπερ-πλουσίων του πλανήτη όπου δεν χρειάζονται φράκτες για να διαχωριστούν από τους μη έχοντες! Κατέχει την τέχνη επιβολής υλικών και συμβολικών ορίων και διαχωριστικών γραμμών σε όποιον δεν ανήκει στην ομάδα των εχόντων, αφού οι υπερπολυτελείς του υπηρεσίες το καθιστούν γκέτο για τον υπόλοιπο κόσμο. Καθαριότητα, ασφάλεια, διασκέδαση, πολυτελής διαμονή και τέχνες καταναλώνονται από τους λίγους, ενώ εργασιακά τις υποστηρίζει μια στρατιά εργαζομένων που έρχονται το ξημέρωμα από τις γύρω πόλεις της Γαλλίας και Ιταλίας και ξαναγυρνούν εκεί με τη λήξη της βάρδιας τους με τα τρένα, αφού οι κατοικίες και η ιδιοκτησία στο Μονακό είναι έξω από την οικονομική λογική του Ευρωπαίου ‘μεσοαστού’. Επιπλέον μόνο έτσι μπορεί και διατηρείται και καθαρό το πριγκιπάτο από το μίασμα των ‘άλλων’ που όσο πιο μακριά μένουν τόσο πιο αόρατοι και ασήμαντοι είναι! Συνεπώς το Μονακό για το τελευταίο που μπορεί να καυχηθεί είναι ο ‘ανοιχτός’ του ορίζοντας και το δημοκρατικό του προφίλ.

 

-Το Μονακό δεν φορολογεί όποιον έχει περιουσιακά στοιχεία εκεί, δεν ελέγχει το πόθεν έσχες των πολιτογραφημένων κατοίκων του και γενικά δεν πολυενδιαφέρεται για την τροχιά που διανύουν τα αμύθητα κεφάλαια από και προς τις τράπεζες της επικράτειά του. Αποτελεί εμβληματικό τόπο στη Δύση για την επιδεικτική κατανάλωση κατασπατάληση έως και καταστροφή του χρήματος με τρόπους που δεν υπακούουν σε κανόνες, ηθική και περιορισμούς. Το καζίνο στο Μόντε Κάρλο είναι μόνο μία πτυχή αυτού του ζητήματος!

 

– Το Μονακό είναι από τις πιο επιβαρυμμένες περιβαλλοντικά περιοχές της Μεσογείου, όπου κάθε αρχή προστασίας του περιβάλλοντος έχει καταστρατηγηθεί παρά τις αντίθετες και επιδερμικές προσπάθειες του πριγκιπάτου με τα ωκεανογραφικά του ιδρύματα και τις χορηγίες του Ιδρύματος Αλβέρτου ΙΙ ώστε να δείξει ότι σέβεται τη γη, τη φύση και τη θάλασσα. Είναι υπερκορεσμένο από πολυκατοικίες και τόσο πυκνοδομημένο που λόγω του ότι δεν υπάρχει άλλη διαθέσιμη γη, πρόκειται να επεκταθεί κατά 60 στρέμματα μέσα στη θάλασσα, χτίζοντας μεγάλη ιδιωτική εταιρεία πάνω σε μια πλατφόρμα (αλά… Ντουμπάι) μια νέα πολιτεία! Και όλο αυτό με αδειοδοτήσεις και περιβαλλοντικές μελέτες που θεωρήθηκαν κατά καιρούς σκανδαλώδεις.

 

Το «Μονακό» ευτυχώς ή δυστυχώς μας διδάσκει ότι κανένα σχήμα λόγου δεν είναι ιδεολογικά ουδέτερο γιατί στηρίζεται σε πραγματικότητες που έχουν πολλά και αδιαφανή σημεία. Μας δείχνει επίσης ότι πέρα από τις πραγματικότητες που το υποστασιοποιούν, ακόμη περισσότερη βαρύτητα έχουν οι δικές μας φαντασιώσεις και επιθυμίες για αυτό που νομίζουμε, ή θέλουμε ή εσκεμμένα προβάλλουμε ότι ‘είναι’ και ‘είμαστε’ και εμείς μαζί του. Ατυχώς εμφανιζόμαστε τότε ως ‘ψώνια’ ‘φαντασιόπληκτοι’ και ‘ξιπασμένοι’ ενώ ο ίδιος ο τόπος μας στη σύγκρισή του με πολυδιαστάτους προορισμούς και νησιά με καλές τουριστικές πρακτικές θα μπορούσε να μας δείξει περισσότερο χρήσιμες διαδρομές.

Ήδη τα δίκτυα Αειφορίας για το Αιγαίο, όπως το ΔΑΦΝΗ που όλως παραδόξως συμμετέχει ο Δήμος Μυκόνου (παρά τον αντικρουόμενο πόθο του για τη μετατροπή μας σε Μονακό), αλλά και άλλα μεσογειακά δίκτυα νησιωτικής ανάπτυξης με όρους αειφορίας θα ανανέωναν τα μεθοδολογικά μας εργαλεία να αντιμετωπίσουμε κρίσιμα ζητηματα για τη Μύκονο: Απορρίμματα, υπερεξάντληση πόρων, δημιουργία νέων τουριστικών προϊόντων.

 

Το μήνυμα σας ΔΕΝ θα δημοσιευτεί εάν:

• Περιέχει υβριστικά, συκοφαντικά, ρατσιστικά, χυδαία,
  προσβλητικά ή ανάρμοστα με οποιοδήποτε άλλο τρόπο σχόλια.
• Παραβιάζει το νόμο ή υποκινεί ανθρώπους να διαπράξουν κάποιο έγκλημα.
• Προκαλεί βλάβη σε ανηλίκους με οποιονδήποτε τρόπο.
• Παραβιάζει τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας.
• Περιέχει στοιχεία που μπορεί να επηρεάσουν δικαστικές διαδικασίες.
• Διαφημίζει προϊόντα ή υπηρεσίες ή διαδικτυακούς τόπους .
• Περιέχει προσωπικές πληροφορίες (διεύθυνση, τηλέφωνο κλπ).
• Δεν είναι σχετικό με το συγκεκριμένο Debate.

Δεν δημοσιεύονται σχόλια γραμμένα σε greeklish ή/και κεφαλαία.