Θεωρίες ιδιαίτερης σημασίας περιλαμβάνουν οι ιδέες του Winnicott  για τον ‘θεραπευτικό χώρο’, όπου ο θεραπευτής και το παιδί μπορούν να αλληλεπιδράσουν/να παίξουν μαζί. Ακόμα το ‘αίσθημα ασφάλειας’  που προσφέρει ο θεραπευτής όπως η ικανότητα της μητέρας να παρέχει ένα ασφαλές μέρος για το παιδί. Όταν η εμπιστοσύνη μεταξύ θεραπευτή και παιδιού επιτευχθεί,  τότε η χαλάρωση των μυϊκών εντάσεων απελευθερώνει συναισθήματα. Η σύνδεση μεταξύ κίνησης-συναισθήματος είναι αδιαμφισβήτητη, τότε και η αλλαγή ενός συναισθήματος είναι δυνατή όταν ελεγχτεί και όταν η κίνηση παρατηρηθεί ότι αλλάζει. Εδώ αναφέρομαι στην ανεξέλεγκτη παρορμητικότητα που χαρακτηρίζει ένα παιδί με ΔΕΠΥ. Ακόμα συναισθήματα, όπως η χαμηλή αυτοεκτίμηση, το στρες και το υποκειμενικό συναίσθημα της ντροπής, μπορούν να αντιμετωπιστούν με την αναγνώριση του αισθήματος της συνοχής. Συνοχή και εστίαση στις κλίσεις και δεξιότητες. Ακόμα συνοχή στην κοινωνικοποίηση μέσα από το ομαδικό παιχνίδι. Οι κοινωνικές αλλαγές και η ομαλή συνύπαρξη είναι σημαντικό να παρατηρηθούν. 

 

Το 2005 ολοκληρώθηκε μια μελέτη στη Σουηδία. Οι ερευνητές εξέτασαν τα αποτελέσματα της χοροκινητικής θεραπείας  σε ομάδα νεαρών αγοριών με ΔΕΠΥ. Η μελέτη διήρκησε τέσσερα χρόνια και πραγματοποιήθηκε σε ψυχιατρική κλινική για παιδιά και νέους. Στην έρευνα, η οποία ήταν μια συλλογική προσπάθεια της κλινικής του Πανεπιστήμιου College of Dance στη Στοκχόλμη και του Τμήματος Δημόσιας Υγείας και Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Karlstad, συμμετείχαν έξι αγόρια που ζουν σε μια επαρχιακή πόλη της Σουηδίας και διαγνώστηκαν με ΔΕΠΥ. 

 

Η θεραπεία ξεκίνησε με τα παιδιά να κινούνται με όλη τους την ενέργειά. Στη συνέχεια, νέα στοιχεία προστέθηκαν, όπου τα παιδιά άκουγαν και μιμούνταν, έπαιζαν μουσική, ρόλους και στη συνέχεια εκτελούσαν πιο αργές κινήσεις. Μπορεί να φαίνεται περίεργο να ενθαρρύνεται πρώτα η αυξημένη δραστηριότητα και η κίνηση για τα αγόρια με ΔΕΠΥ, μια και των οποίων βασικό θέμα είναι ότι κινούνται πάρα πολύ και έχουν δυσκολία να παραμείνουν ήρεμα. Ωστόσο, τα η μελέτη είχε θεραπευτικά αποτελέσματα. Οι γονείς και οι δάσκαλοί ανέφεραν ότι τα παιδιά ηρέμησαν και έκαναν τα μαθήματά τους καλύτερα. Είναι πιθανόν διότι πρώτα έγιναν αποδεκτά όπως κινούνται και συμπεριφέρονται. Κατόπιν, ακριβώς όπως η κίνηση αυξάνει την ντοπαμίνη στον εγκέφαλο, κάτι που χαρακτηρίζει την υπερκινητικότητα στην διαταραχή, έτσι μπορεί και να ελεγχθεί η μείωση αυτής με την κίνηση και ειδικές μεθόδους. Έτσι, ένα αγόρι που θα μπορούσε να καθίσει σε μια τάξη ήσυχο για δέκα μόνο λεπτά, μετά τη χοροκινητική θεραπεία ήταν σε θέση να παρακολουθήσει ένα ολόκληρο μάθημα.  Παρατηρήθηκε επίσης βελτίωση των κοινωνικών δεξιοτήτων, καθώς ήταν σε καλύτερη θέση να παίξει με άλλα παιδιά, χωρίς να εμπλακεί σε συγκρούσεις. 

 

Λαμβάνεται υπόψη πάντα η προσωπικότητα του κάθε παιδιού, το οικογενειακό και κοινωνικό-σχολικό περιβάλλον. Σε συνεργασία με το θεραπευτή και αναγνωρίζοντας τις ιδιαιτερότητες του παιδιού, οι γονείς αποδέχονται το παιδί και εφαρμόζουν τακτικές ανατροφής και διαπαιδαγώγησης. Έμφαση δίνεται στην δημιουργία ενός ήρεμου περιβάλλοντος που να μπορεί το παιδί να προσαρμοστεί. Σημασία στη διαφορά μεταξύ πειθαρχίας και τιμωρίας και στη συνετή επιβράβευση. Εφικτοί στόχοι ανάλογα με την ηλικία και θετική συμπεριφορά. Η ανατροφή ενός παιδιού που πάσχει από ΔΕΠΥ δεν είναι εύκολη, αλλά είναι εφικτή δουλεύοντας πάνω σε αυτό από μικρή ηλικία, ώστε να εξασφαλιστεί μια φυσιολογική εφηβική και ενήλικη ζωή. 

 

* Η Ντομινίκ (Κυριακή) Μαράκη είναι 

Χορο-κινητική  Ψυχοθεραπεύτρια-

Καθηγήτρια Χορού

Δίπλωμα-Έρευνα στη Διαφορετικότητα και Ισότητα

dominique.maraki@yahoo.com